CANAL DE PRÓXIMOS POLITÓLOGOS

viernes, 28 de noviembre de 2008

Franco cambio brutal


CANAL DE PRÓXIMOS POLITÓLOGOS

jueves, 27 de noviembre de 2008

"Aquí tenemos dos crisis, la financiera internacional y la propia española"

Extracto de la entrevista realizada por El Mundo a Javier Gómez Navarro (Madrid, 1945), que fue ministro de Comercio en el último Gobierno de Felipe González y preside el Consejo Superior de Cámaras de Comercio desde 2004, tras la victoria electoral del PSOE.

Pregunta.- ¿Apoya los planes de ayuda del Gobierno al sector financiero?
Respuesta.- Me parecen bien. Podrían haber sido esos u otros, pero había que garantizar que la banca tenga el dinero necesario para hacer frente a sus deudas (y, por tanto las emisiones que les vence), y, al mismo tiempo, hacer frente a su papel de distribuidores de crédito a empresas y familias. La banca española ha sufrido un problema muy serio de falta de liquidez que ha ido repercutiendo en restricción de crédito. Ya ha provocado suspensiones de pagos de empresas y si no se resolvía de forma inmediata conducía al desastre. El Gobierno tendría que haber actuado antes, pero también es cierto que ahora lo hace cuando la mayor parte de los países europeos.

P.- ¿Son necesarias otras medidas ahora para las familias y empresas?
R.- La economía española tiene que recuperar la competitividad. Aquí tenemos dos crisis, la financiera internacional y la propia española. En el año 2007 hemos llegado grosso modo a importar 100.000 millones de euros más de los que exportábamos. También la banca española tuvo que colocar 200.000 millones en el mercado internacional para atender las necesidades de la economía. Son cifras insostenibles.

P.- ¿Qué se puede hacer para evitar que siga subiendo el paro?
R.- A corto plazo ya nada, pero hay que impulsar la economía para que se cree empleo en nuevos sectores. Nada crea tanto empleo como la construcción, pero no tiene sentido mantenerlo para hacer viviendas que no se venden.

P.- ¿Qué medidas ve prioritarias?
R.- Actuar sobre la productividad. A corto plazo hay que combatir el absentismo. Hay que convencer a los sindicatos de que su papel no es proteger a los vagos. No deben seguir protegiéndolos. Su papel es defender a los trabajadores, que son los que trabajan. Si quieren que su empresa sea competitiva y que se mantenga el empleo, deben colaborar. Son incompatibles salarios altos con productividad baja.
El absentismo se ha duplicado en los últimos tres años. Hemos pasado del 3,5% al 7%. Es inaceptable. En el País Vasco es donde menos hay, mientras que en algunas provincias andaluzas se dan las cotas más altas.

P.- ¿Por qué?
R.- Lo estamos estudiando con la Seguridad Social. Hay muchos motivos, pero el problema es que las bajas las da el sistema nacional de Salud. Los médicos no están para esto y no analizan al trabajador con el criterio de una baja laboral. Hay que evitar el fraude y las bajas las deben dar las mutuas y la Seguridad Social.

P.- ¿Deben bajar las cotizaciones a la Seguridad Social?
R.- Sí, porque son un impuesto sobre el trabajo. En países como Dinamarca el sistema de Seguridad Social se financia con IVA. La diferencia es que lo fabricado en España está gravado mientras que lo que viene de fuera no lo está. Hay que hacer como Alemania: bajar cuotas de la Seguridad Social y subir el IVA.

P.- ¿Hay que abaratar el despido?
R.- No es el problema. El despido en general no es caro, lo que es caro es que todos los despidos se consideren improcedentes. Si yo quiero despedir un trabajador y no quiero tener problemas le tengo que pagar como improcedente. Pero si los despidos procedentes fueran de verdad con 20 días por año trabajado y los que respondieran a causas objetivas lo fueran con 30 días, sería razonable. Eso sí, el empresario que despide por capricho, debe indemnizar adecuadamente.

P.- Entonces ¿qué reforma laboral ve necesaria?
R.- Hay que trabajar con los jueces de lo laboral y convencerles de que su papel es importantísimo para la competitividad de las empresas. Declarar todos los despidos improcedentes es lo más fácil del mundo, pero es ruinoso para el país y perjudica a los buenos trabajadores.

miércoles, 26 de noviembre de 2008

Chávez gana pero pierde

Después de cualquier proceso electoral, vencedores y vencidos acostumbran a encontrar argumentos para apuntarse algún que otro tanto. Pero, tras las regionales y municipales de este domingo en Venezuela, tanto el presidente Hugo Chávez como sus opositores cuentan con argumentos sólidos para permitirse sacar pecho.

Chávez, porque sus candidatos triunfaron en 17 de los 22 Estados que renovaban a sus gobernadores, mejora las cifras del referéndum para la reforma constitucional, recupera cuatro de los cinco Estados que pasaron a manos de los disidentes del Partido Socialista Unido de Venezuela (PSUV) y consigue que la dinastía familiar se perpetúe en su Barinas natal, después de que su hermano Adán logre heredar de su padre el bastón de mando.

La oposición, que controlaba desde 2004 sólo dos estados, Zulia y Nueva Esparta, mantiene éstos y añade otros tres: Carabobo, Miranda y Táchira. De este modo, en sus manos quedará la región más industrializada (Carabobo), la que alberga la riqueza petrolera (Zulia), el principal polo turístico (Nueva Esparta, al que corresponde la isla Margarita), la «aristocracia» andina (Táchira), el Estado con más habitantes (Miranda) y la capital del país (Caracas). Casi la mitad de los 28 millones de venezolanos serán regidos por los adversarios del Gobierno.

Los opositores también se hacen por primera vez en diez años con el Distrito Metropolitano (Gran Caracas, con cinco millones de habitantes) y con el consistorio de otras ciudades principales como Maracaibo (1.800.000 habitantes) o San Cristóbal.

La nota más destacada de los comicios fue el alto compromiso político y la actitud cívica del electorado, con una participación superior al 65 por ciento del censo (en las regionales de 2004, sólo votó el 45 por ciento). Esa avalancha de ciudadanos motivó que algunos colegios permanecieran abiertos hasta seis horas después del momento previsto para su cierre. La legislación obliga a mantener en marcha el proceso mientras queden electores en las colas dispuestos a sufragar. Excepto algunas detenciones por violación de la ley electoral, apenas se registraron incidentes durante la jornada.

Fuente: ABC, 25.11.2008

domingo, 23 de noviembre de 2008

Elecciones en Venezuela: gobernadores y alcaldes

Los opositores a Hugo Chávez no sólo tienen que hacer frente a las amenazas del presidente y al acoso del aparato del Estado. Después de casi diez años de proceso revolucionario, los adversarios al «socialismo del siglo XXI» no han sido capaces de cimentar una estrategia en bloque y sin fisuras para enfrentarse al rodillo bolivariano (en un diez por ciento de las contiendas de hoy, varios opositores compiten entre sí).

Consciente de que su futuro se juega en estos comicios, Chávez se encargó de allanar el camino (y de purgar sus propias filas y las de la Administración) mediante la inhabilitación, a través del Tribunal Supremo, de 273 precandidatos. Entre los opositores que no han podido lanzarse sobresalen el aún gobernador de Miranda, Enrique Mendoza; el alcalde de Chacao, Leopoldo López, que era claro favorito para ganar la Alcaldía Mayor de Caracas, y William Méndez, alcalde de San Cristóbal, capital del estado de Táchira, a cuya gobernación aspiraba con serias opciones.

Chávez ha intentado amedrentar a los aspirantes opositores con posibilidades de ocupar cargos de importancia, como el gobernador del Zulia, Manuel Rosales, que ahora pretende la Alcaldía de Maracaibo, la segunda del país; el gobernador de Carabobo, Henrique Salas Feo (conocido como «El Pollo»), que intenta retener el puesto, y el alcalde de Baruta y hoy candidato al Gobierno de Miranda, Henrique Capriles.
Además, el presidente ha amenazado con sacar los tanques a la calle donde triunfe la oposición, interrumpir las emisiones al canal de televisión que anticipe resultados y lanzar a sus huestes a «defender» una presunta victoria en las urnas: «Ésta es una revolución que está armada y un pueblo que está dispuesto a defender el proceso revolucionario».

Al menos, la posibilidad de pucherazo es nula. Enrique Márquez, del opositor Un Nuevo Tiempo (UNT), dijo que «técnicamente no encontramos ninguna oportunidad de que el Consejo Nacional Electoral pueda montar un fraude si no cuenta con nuestra complicidad».

M.M. Cascante

Fuente: ABC, 23.11.2008

Un ejemplo de cómo gobierna Chavez Venezuela:



PROLOGOS TELEVISIÓN

sábado, 22 de noviembre de 2008

Entrevista a Bautista Álvarez, ex-presidente da UPG

Próximos Politólogos en Asociación publica un extracto da entrevista de Bautista Álvarez realizada pola Axencia Galega de Noticias.

''O paso polo Goberno non é positivo nin negativo, era unha responsabilidade do nacionalismo"


P: Nese aspecto, que valoración fai da actuación do BNG no goberno?
R: Hai que estar alerta para que os obxectivos finais que nós perseguimos non se desvirtúen nin se desvíen por tácticas eventuais. Todos os militantes deben estar alerta para correxir os posibles desvios.O paso polo goberno era unha responsabilidade que había que asumir. Non se podía prolongar a agonía do goberno conservador que veu dirixindo o noso país desde practicamente 1981 e que deixou ermo competencias que poderían ser asumidas por nós. Non se podía consentir, e o BNG asumiu a súa responsabilidade nese momento, que era acabar con esa situación política. Nese sentido, o balance non é positivo nin negativo, era unha responsabilidade do nacionalismo.
P: E de momento, estase a facer ben?
R: Hai problemas, pero hai que ter en conta que é positivo o resultado. Non hai perfección suma. Hai moitas cousas que correxir pero temos que facelo internamente, son cousas que temos que discutir entre a militancia, non a través da opinión pública.
P: O obxectivo da autodeterminación segue estando presente?
R: Unha organización que se chama nacionalista ten que defender o dereito de autodeterminación, porque senón é unha falsedade. Na política, efectivamente, hai moitas falsedades que estamos véndo continuamente. Por exemplo, como se pode entender que un partido que se chama Partido Socialista Obreiro Español pode decir que non hai unha alternativa ao libremercado? Iso é contradictorio cunha definición de socialista.
P: As malas linguas din que vostede marchou non por razóns de edade senón por desacordo coa actuación do BNG.
R: Eu non fago caso das malas linguas, eu só acredito das linguas boas. Traéme sen coidado. Non é por iso, aparteime eu deliberadamente porque hai certas funcións que resultan difíciles a certa idade.
P: Ve factible que se poida contar cun Estatuto de nazón?
R: Claro que é factible, pero é que ademais hai competencias que están establecidas no Estatuto actual e que non están se desenvolver, por exemplo a comarcalización de Galiza ou a Policía Autonómica, xa que tamén está prevista a súa creación no Estatuto de Autonomía actual. Estamos reclamando o tráfico e a quen llo imos entregar? Aos voluntarios de Protección Civil? Ou a Guardia Civil ou a Policía Española? Porque aquí policía autonómica non hai, é Policía Nacional Adscrita, que depende orgánica e disciplinariamente do Ministerio do Interior e funcionalmente da comunidade autónoma na que presta os seus servizos, coa particularidade de que hai que pagala a medias.Empíricamente son contrapostas a autonomía e a autodeterminación, pero estamos no contexto no que nos atopamos, e temos que xogar no campo que nos marcou o sistema, mentras non tiñamos posibilidade de cambialo.
P: Un dos temas obxecto de debate é o lingüístico. Non ten medo de que chegue a callar na sociedade a mensaxe de que o castelán está en perigo?
R: Dáme a risa. Eu sempre cito unha anécdota, que é como nunha planta dun centro comercial en Ourense só hai dúas tendas con nomes en castelán e o resto está en inglés, así está a situación. Aqueles que están falando do perigo do español pola invasión do galego, é que serían fusilables, nos toman por tontos. É unha ofensa que nos están facendo aos que defendemos o noso idioma. Estes individuos teñen complexo de badocos. Odian o galego.

viernes, 21 de noviembre de 2008

José Bono "Los de los partidos propios son unos hijos de ..."

José C. López Orozco

Próximos Politólogos en Asociación publica un extracto da entrevista que realizou El Progreso a López Orozco, alcalde de Lugo.

El BNG se abstuvo en la votación, pero su portavoz dijo que no confiaba ni en usted ni en sus presupuestos. ¿Por qué cree entonces que tomó esta decisión?


Porque los nacionalistas sabían que iban a continuar desgastándose durante un mes como ya se habían desgastado durante la última semana, desde que presenté la cuestión de confianza. Fue exclusivamente porque se dieron cuenta del error tan grande que habían cometido al no haberse abstenido en al primera votación de los presupuestos municipales. Los responsables del BNG fueron listos, evitaron ese desgaste de un mes antes de unas elecciones.


¿Cree entonces que el sentido del voto nacionalista sería distinto si no estuviesen tan próximas las elecciones autonómicas?


No lo sé. Cuando presenté la cuestión de confianza, lo hice porque consideraba que era lo mejor para Lugo, porque no estoy pegado a la poltrona. Me gusta ser alcalde y quiero seguir siéndolo, pero no a cualquier precio.


¿Cree que las desavenencias con la Vicepresidencia por el Consorcio Galego de Servizos Sociais, y con otras consellerías del BNG, podrían entorpecer un posible pacto de gobierno entre socialistas y nacionalistas después de las autonómicas?


Ni mucho menos. Si así fuese, preferiría desaparecer de la vida política. Me gustaría tener un gobierno socialista, porque todavía hay que jugar ese partido, pero si los ciudadanos apuestan por un pacto, antes ese acuerdo que otro gobierno de la derecha. Estoy seguro de que no va a influir, porque no tiene nada que ver una cosa con la otra. No será necesario llegar a ese extremo. En cualquier caso, insisto, si influyese, antes de entorpecer un posible pacto entre PSdeG y BNG después de las autonómicas, abandonaría la vida política. Cada uno tiene que saber lo que es importante para el conjunto.


jueves, 20 de noviembre de 2008

Fraga opina sobre Franco


CANAL DE PRÓXIMOS POLITÓLOGOS

martes, 18 de noviembre de 2008

Máis de 6.000 visitas

PROLOGOS BLOG celebra un ano e un mes de existencia. Neste período foron moitos os cambios realizados e temos que darvos as gracias por poder contar coa vosa fidelidade. Hoxe xa son máis de 6.000 as visitas recibidas e seguiremos traballando para seguir achegándovos a información que máis vos interesa. Só podemos decirvos

GRACIAS!!!!!!!!

Xornadas: "Alternativas profesionais ao remate da carreira"

lunes, 17 de noviembre de 2008

AS IMAXES DO II FORO DE EMPREGO DA USC (PREME)

Próximos Politólogos en Asociación pon a disposición de estudantes, empresas, institucións e medios de comunicación as imaxes do II Foro de Emprego da USC.

BALANCE DO II FORO DE EMPREGO

Próximos Politólogos en Asociación congratúlase polo éxito acadado no II Foro de Emprego, do cal formou parte do comité organizador.

Un ano máis, centos de estudantes e titulados universitarios visitaron os stand das empresas e institucións para coñecer de preto que é o que de eles demandan e que é o que lle ofrecen. Unha oportunidade única para poder acceder a un posto de traballo.

PROLOGOS felicita á USC por esta iniciativa e defende e demanda que se faga máis neste sentido, pois a relación universidade-empresa é necesaria e imprescindible, máis agora ante a crise económica que padecemos.

Un dos problemas que temos hoxe os universitarios galegos é a falta de emprego, debido a que en Galicia prevalecen as pequenas e medianas empresas, as cales non demandan este tipo de titulados. É preciso, polo tanto, que se atraia ás grandes empresas ao noso país e se facilite a expansión das PEMES.

O balance que facemos do II Foro de Emprego é moi positivo e esperamos e desexamos que continúe a súa andaina no futuro.

jueves, 13 de noviembre de 2008

lunes, 10 de noviembre de 2008

II Foro de Emprego da USC







sábado, 8 de noviembre de 2008

Xosé Manuel Beiras en estado puro

Publicamos un extracto da entrevista que lle fixo o xornal El País a Xosé Manuel Beiras.

P. Aínda resulta operativo o eixe dereita-esquerda?

R. Non só é operativo, senón que é unha realidade. Mentres existan clases sociais con intereses encontrados, seguirá existindo diferenza entre esquerda e dereita. Non abonda con falar de nacionalismo. Galicia é unha nación, si, pero, é un magma?, un saco de area? Non, é unha sociedade estruturada en clases. Cando tentas incorporar sectores oligárquicos, pode funcionar na política, pero non se manteñen as coordenadas da esquerda. Ao falar así, ocúltase un bascular cara ao centro asexuado. A política é sexo, e esquerda e dereita son sexos enfrontados.

P. Pactarán BNG e PP?

R. Iso dependerá do BNG, non de min.

P. Pregunto pola súa opinión.

R. Co PP non se pode pactar nada, é un aparato absolutamente reaccionario. O BNG dá pé a que se especule con esa hipótese porque quere evitar parecer condenado a ser un caxato do PSOE. Pero iso non depende de declaracións máis ou menos melifluas, senón de que fagas unha política que che permita ter a mesma fortaleza que o PSOE. No 97, o BNG fixo o sorpasso sobre o PSOE e no 2005 entra na Xunta con moitos menos deputados. Machiño, ese é o problema.

P. Por que non asistiu á última Asemblea Nacional?

R. Porque non pintaba nada alí. Porque non era unha asemblea, era un congreso por delegados. Pola actitude intransixente por parte do aparato e pola desnaturalización do BNG que representa a supresión das asembleas. Levo 25 anos defendendo formas asemblearias e de democracia participativa. Non había nada que discutir, só elixir a un candidato que xa estaba elixido.


Fonte: El Pais, 07.11.2008

viernes, 7 de noviembre de 2008

En USA, ya. ¿Y aquí?

Cuando Jordi Sevilla, a micrófono abierto, prometió enseñarle a Zapatero en un par de tardes ciertos conceptos económicos, exageró. Ahí están ahora la liquidez y las succiones de los bancos. (¿Como el amor, ellos abren la herida y ellos la curan?) No quieren que se digan sus nombres para proteger su imagen (¿qué imagen creen que tenemos de ellos?) ni su reputación (¡qué risa!). Y las eléctricas y otros sectores reclaman el mismo trato. Porque todos ellos son "imprescindibles para la sociedad". Como el ladrillo. Y la política. Y los billetes substituyendo al oro... Hasta que llega el crack que ellos provocan y del que hay que sacarlos... Y de los ocho millones y medio de pobres en España, y de los casi tres de parados ¿quién se ocupa?.

Antonio Gala

Fuente: El Mundo, 06.11.2008

Jordi Pujol en Compostela


jueves, 6 de noviembre de 2008

Le o Discurso do Presidente Obama (preme)

Ve o discurso en PROLOGOS TELEVISIÓN

Le o Discurso de John McCain (preme)

Ve o discurso en PROLOGOS TELEVISIÓN

Gañou o Yes We Can!

martes, 4 de noviembre de 2008

Obama e McCain votan


O DESENLACE

Los nuevos aires de Ségoléne Royal (2ª parte)

Cambio de rumbo
"El mitin de Ségolène marca un cambio de rumbo en su carrera", comenta un experto en la historia del Partido Socialista, agregando: "Ella, que fue el arquetipo de los jóvenes trepadores durante la era Mitterrand. Ella, que fue el modelo ideal de la burócrata socialista, utiliza ahora la técnica de los telepredicadores en la TV norteamericana. Imágenes sexy, nada de ideología. Y llamamiento al amor y la fraternidad universales".

La nueva Ségolène juega con varias barajas. Dentro del PS, su guardia pretoriana no ha perdido la esperanza de conquistar la dirección del partido. Fuera del partido, Ségolène ha creado una discreta pero eficaz maquinaria de guerra política que trabaja en tres frentes: dentro del PS, los hombres del Ségolène maniobran en busca de apoyos. Fuera del PS, Ségolène ha comenzado a buscar apoyos entre intelectuales, artistas, músicos, etc. Y, mucho más allá, entre la gente joven, el equipo de Ségolène está echando los cimientos de una nueva organización transversal...

La nueva imagen "sexy" y "fraternal" de Ségolène tiene la fuerza del marketing publicitario: una señora de buen ver que grita entusiasta "¡Amor, amor..!" deja por los suelos la imagen de los "elefantes" del PS (los socialistas históricos), con sus trajes, sus corbatas y sus discursos para militantes. Al mismo tiempo, es fuerza de nuevo cuño está coqueteando con el abismo: la Ségolène "gurú" y "predicadora" choca de manera brutal con las antiguas raíces del socialismo francés.

En la foto: La nueva Ségoléne Royal

sábado, 1 de noviembre de 2008

Los nuevos aires de Ségolène Royal (1ª parte)

La nueva imagen «sexy» y «fraternal» de Ségolène Royal ha caído como una bomba de fragmentación en la burocracia del PS, víctima de la crisis de identidad más grave desde la refundación del partido, en 1971. La candidata a la presidencia de la República, derrotada por Nicolas Sarkozy en 2007, ha comenzado a crear un «movimiento» que va «más allá» de las fronteras tradicionales del socialismo francés.


Y sus principales armas de ocupación del terreno político son su fotogenia, su cuerpo serrano, atizando a la opinión pública joven contra los militantes tradicionales. Sus rivales en la dirección del PS la acusan de haberse convertido en una «gurú», una «tele predicadora» que utiliza el marketing y su fotogenia para «conquistar su pastel del mercado político». Henri Emmanuelli, ex secretario general del socialismo francés, comenta el último mitin de Ségolène de este modo: «Tiene una visión política que solo se basa en el marketing, utiliza los mismos recursos de la publicidad comercial y está en los antípodas de la tradición socialista».


Ségolène, por su parte, ha cambiado de imagen y de estrategia. La antigua señora bien, vestida de Chanel, impecable, acompañada a toda hora de una peluquera de lujo, ha dejado paso a una señora que luce las caderas en pantalones ajustados, no duda en deslumbrar con su torso apenas cubierto con camisas de seda (sin sujetador), el pelo alborotado de una veinteañera y la terminología amorosa de la tradición hippie.


En su último mitin -«Unidos por la fraternidad»- la antigua candidata socialista a la presidencia de la República, la candidata inconfesable a la dirección del PS, no citó ni una sola vez la palabra socialismo. Y, entre canción y canción amorosa, atizaba a su público que tanto la quiere contra los militantes y «aparatchiks» de su partido. Cuando Royal gritaba «¡Os amo!» o «¡Amaos los unos a los otros..!», «¡Fraternidad!», el público respondía con abucheos para los militantes del PS.
En la foto: Ségoléne Royal antes del cambio de imagen.


 
Elegant de BlogMundi